Wat wil je later worden? Ieder kind heeft die vraag weleens gehad. Ballerina, brandweerman, prinses, politieagent, stewardess, …? Ik moet eerlijk zeggen: ik heb daar nooit echt beeld bij gehad. Tot ik ging werken.

Tijdens de stages van mijn hbo-opleiding kwam ik op de communicatieafdeling van – destijds – de Bloemenveiling Aalsmeer en NS Cargo. Beide ‘gezegend’ met een volwaardige redactie. Dat was ook het eerste moment dat ik wist dat ik de juiste studie had gekozen. Ik voelde me als een vis in het water. Helemaal als ik met pen en papier op pad mocht het bedrijf in.

Verhalen ophalen. Over collega’s die een nieuwe klant hebben binnengehaald of in het weekend graag vogels spotten. Het jaarverslag uitpluizen op taal- en schrijffouten en inconsistenties. Prikkelende titels bedenken bij – in essentie – misschien soms toch wat saaie onderwerpen. Mensen, die normaal niet in de spotlight staan, zich zó op hun gemak laten voelen dat ze toch hun verhaal met je willen delen. En die zich ondertussen afvragen of je die brij aan informatie, die zij zojuist over je hebben uitgestort in een half uurtje, wel tot een samenhangend verhaal kunt maken. Dát precies is de uitdaging die mijn hart sneller laat kloppen. (Bijna) iedereen kan schrijven, maar het verschil daarin maken: dat is de kunst. Schrijven is verbanden leggen, inleven, schrappen, nieuwsgierig zijn, doorvragen, nog een keer schrappen, lezen, … Schrijven is meer dan de som der woorden.