De kinderen van de schoenmaker lopen op kapotte schoenen en bij de elektricien hangen de stopcontacten uit de muur… Ik kende de uitdrukkingen wel, maar kan me er nu pas écht iets bij voorstellen. Ik heb – voor het eerst sinds het bestaan van mijn bedrijf – een maand geen blog geplaatst. Dat voelt toch een beetje als de loodgieter waar de kraan het hardst lekt.

Ik dacht altijd ‘als je zelf iets beheerst, is het des te makkelijker dát in elk geval goed voor jezelf te regelen’. Nette schoenen voor de kinderen van de schoenmaker, alle elektra thuis bij de elektricien spic en span en geen lekkages bij de loodgieter. Maar niets is minder waar, want waar ik voor mijn teksten en reviews inspiratie haal uit interviews, gesprekken of bestaande teksten moet ik het nu ‘koud’ bedenken. Bovendien laat ik eigen teksten als eerste links liggen als ik het druk heb: opdrachtgevers gaan altijd voor.

En hoewel dat natuurlijk logisch is, is het juist ook fijn om eigen teksten te schrijven. Zonder deadlines, maximumaantal woorden of verplichte ‘ingrediënten’. Gewoon je hoofd en handen de vrije loop laten en tikken maar. Hoe makkelijk dat op papier ook lijkt, de praktijk blijkt weerbarstiger. Ik plan iedere maand ruimte in mijn agenda, maar het is ook de eerste plek die ik ‘opgeef’ aan een opdrachtgever. Misschien moet ik het – wat tegen mijn natuur in – minder strak plannen. Niet per se iedere maand een blog; maar gewoon als mijn hoofd en handen er behoefte aan hebben. Dan vloeien de woorden vanzelf.